3 กระทู้ก่อนหน้าผมได้นำภาพบรรยากาศโดยรวมของฟาร์ม พร้อมปูทางด้วยเรื่องเกริ่นเล่าให้เรียบร้อยแล้ว (ช่วงนี้เขียนหนังสือตอนยาวได้ไม่ค่อยดีนัก เพราะเขียนที่ทำงานตอนเช้า ช่วงเวลาที่มีสมาธิในการเขียนนั้นมีน้อยมากครับ แค่เพียงวันละเกือบชั่วโมงเท่านั้นเอง ดังนั้นหากหลายๆ ตอนอ่านแล้วไม่ประติดประต่อก็ขออภัยเพื่อนสมาชิกมา ณ ที่นี้ ไว้แก้ตัวเรียบเรียงใหม่ทีเดียวในชุดที่ลงนิตยสาร Fancy Fish นะครับ) คราวนี้ก็มีถึงเรื่องราวของพี่ต่อบ้าง และเพื่อความสะดวกในการรับชม เหมือนผมเล่าให้ฟังข้างๆ หู นับจากนี้อาจจะมีหลายย่อหน้าที่ผมใช้ “…” เครื่องหมายคำพูดแทนบทสนทนาระหว่าง Nancon. กับ พี่ต่อนะครับ 
พี่ต่อเล่าให้ผมฟังว่า เขาเลี้ยงปลามังกรมาจริงๆ ก็เกือบ 8 ปีแล้ว โดยก่อนหน้านี้เคยเลี้ยงและทำการเพาะพันธุ์ปลาปอมปาดัวร์มาก่อน แล้วก็เป็นที่รู้จัก และยอมรับฝีมือในวงการปอมปาดัวร์ในเมืองไทย แต่หลังจากที่ปอมปาดัวร์เริ่มซาลง ด้วยความบังเอิญที่พี่ต่อได้รู้จักและได้พบเห็นปลามังกรนี้จากการไปเยี่ยมบ้านเพื่อน ตอนแรกพี่ต่อไม่ได้รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจกับความสวยงามของปลาชนิดนี้ ก็มองเป็นเพียงปลาราคาแพงตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ก่อนจะขอตัวกลับบ้าน พี่ต่อและพี่หน่อยก็ได้ถูกชักชวนจากเพื่อนท่านนี้ให้มาเลี้ยง พร้อมกับทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ฟังแล้วรู้สึกไม่ธรรมดาว่า
“หากอยากจะมีวันที่รุ่งเรืองเฟื่องฟูกับเขาได้ ลื้อก็ต้องเพาะพันธุ์มันให้ได้”
… แน่นอนครับ เมื่อยอดนักเพาะปลาที่เขายอมรับกันว่าเป็นที่หนึ่ง เมื่อยินคำนี้เข้ามันเหมือนเป็นการท้าท้ายที่จะยอมเสียไม่ได้เลย => คำถามที่ส่งไป “มันยากนักหรือกับการเพาะปลาชนิดนี้ ?” คำตอบได้กลับมาคือ “ก็เท่าที่รู้ ในเมืองไทยยังไม่มีใครทำได้” ยิ่งเพิ่มความท้ายทายมากขึ้นไปอีก พี่ต่อจึงได้สอบถามราคาเบื้องต้น แต่เมื่อได้ฟังราคาแล้วก็ต้องถอยหลังกรูดออกมาตั้งหลักใหม่ คำตอบที่พี่ต่อบอกผมก็คือ “น้องเอ้ย ใจน่ะมันสู้ แต่ดูกระเป๋าแล้วมันไม่เอื้ออำนวย” (หากจำไม่ผิด เพื่อนพี่ต่อบอกว่าตัวละ 50,000 บาท)
แรกเริ่มเดิมที พี่ต่อเกือบถอดใจเพราะในเวลานั้นไม่แน่ใจว่าจะไปหาสตางค์ที่ไหนมาลงทุน แต่เพราะความท้าทายที่ยิ่งใหญ่และอยากพิสูจน์ฝีมือด้วยตัวเอง ประกอบกับความคิดที่อยู่ในหัวมาโดยตลอดยาวนานหลายวันจนถึงเดือน จึงทำให้พี่ต่อเอาเรื่องนี้มาปรึกษากับภรรยาคู่ชีวิตอีกครั้ง โดยท้ายที่สุดก็ตั้งใจจะลองดูซักตั้งกับความมุ่งหวังอย่างเต็มเปี่ยมนี้ จากนั้นทั้ง 2 ท่าน ก็เริ่มหาทางระดมทุนมาเพื่อหาซื้อปลามังกรเข้ามาศึกษา โดยเริ่มจากปลาขนาดใหญ่ และถือเป็นความโชคดีของพี่ต่อ ที่พอจะมีเส้นสายกับเพื่อนฝูงในแวดวงปลาสวยงาม จึงทำให้พี่ต่อได้รับความช่วยเหลือในการหาปลาตามที่คาดหมายได้สะดวกขึ้น
ในระหว่างการเตรียมการหาปลามาลง พี่ต่อได้ทำบ่อปูนไว้รอซึ่งเป็นบ่อที่มีขนาดประมาณ 3 x 4 เมตร (ตามที่เพื่อนสมาชิกได้เห็นในกระทู้ก่อนหน้า นั่นถือเป็นคอนกรีตบ่อแรกที่เตรียมการเพื่อการเพาะพันธุ์ครับ) คาดหวังไว้ว่าจะลงปลาไว้จำนวนหนึ่งประมาณซัก 6 ตัว แต่เมื่อถึงเวลาที่ได้มาจริงๆ คือเพียง 4 ตัวเท่านั้น และเป็นปลาที่ที่มีขนาดใหญ่ พร้อมทำการเพาะพันธุ์ ที่สำคัญที่สุดคือ เป็นปลาป่า ปลาที่จับได้จากแหล่งน้ำธรรมชาติ ไม่ใช่ปลาเพาะจากฟาร์ม โดยสายพันธุ์ที่ได้มานี้คือ RTG หรือ ทองอินโดนีเซีย นั่นเอง (ขออภัยด้วยนะครับ ที่ผมไม่มีภาพปลาตัวดังกล่าว เพราะเป็นภาพที่พี่ต่อถ่ายไว้ตอนได้ปลามาใหม่เมื่อกว่า 7 ปีที่แล้ว) น่าดีใจที่สามารถหาว่าที่พ่อแม่ปลาจากธรรมชาติได้ (ซึ่งปัจจุบันหาได้ยากยิ่งมากๆ) แต่ทว่าพี่ต่อจะทำสำเร็จในบ่อปูนได้หรือไม่ ? มีเทคนิคยังไง ? แล้วผลคืออะไร ? ไว้ติดตามชมตอนต่อไปนะครับ
